گرافت عمل بینی یکی از تکنیک های کلیدی و پرکاربرد در جراحی زیبایی بینی و حتی عمل ترمیمی است که به کمک آن می توان ساختار داخلی بینی را تقویت ، اصلاح یا بازسازی کرد. این روش با استفاده از غضروف های طبیعی بدن انجام می شود و به جراح اجازه می دهد تا فرم دلخواه را با حفظ عملکرد تنفسی ایجاد کند. استفاده از گرافت نه تنها در اصلاح نواقص ظاهری مؤثر است ، بلکه در جلوگیری از افتادگی یا تغییر شکل بینی در بلند مدت نیز نقش مهمی دارد.
گرافت در عمل بینی چه کاربری دارد ؟
جراح بینی اصفهان ، گرافت عمل بینی را ساختارهای اضافه ای معرفی می کند که معمولاً از غضروف خود فرد (مانند غضروف تیغه بینی ، گوش یا دنده) گرفته می شوند و برای تقویت ، اصلاح یا باز سازی قسمت های مختلف بینی به کار می روند. از آنجایی که در برخی از جراحی های زیبایی یا ترمیمی ، ساختارهای داخلی بینی ضعیف یا تخریب می شوند ، استفاده از گرافت به جراح این امکان را می دهد که اسکلت بینی را تقویت کرده و فرم دلخواه را ایجاد کند ، بدون اینکه عملکرد تنفسی آسیب ببیند.
این روش به ویژه در بینی های گوشتی یا بینی هایی که تحت عمل های نا موفق قبلی قرار گرفته اند ، بسیار اهمیت دارد.استفاده از گرافت تأثیر قابل توجهی بر نتیجه نهایی عمل دارد ، زیرا به حفظ شکل بینی در طول زمان و جلوگیری از افتادگی یا فرو پاشی ساختارهای آن کمک می‌کند. در مواردی که تیغه بینی منحرف است یا نوک بینی نیاز به حمایت بیشتری دارد ، گرافت نقش کلیدی در ایجاد تعادل ، تقارن و زیبایی ایفا می کند.
همچنین در جراحی های ترمیمی (ثانویه) ، زمانی که بخشی از غضروف از بین رفته یا قبلاً برداشته شده ، گرافت گذاری می تواند بینی را به وضعیت طبیعی یا حتی بهتر از قبل باز گرداند.
آیا استفاده از گرافت عمل بینی برای همه افراد لازم است ؟
بسته به نوع بینی ، اهداف جراحی و وضعیت ساختار های داخلی ، تصمیم‌گیری درمورد الزامی بودن یا نبودن استفاده از گرافت انجام می شود. در بینی های استخوانی با اسکلت قوی و پوست نازک ، معمولاً نیازی به گرافت‌گذاری گسترده نیست ، اما در بینی های گوشتی ، بینی های آسیب دیده یا عمل های ترمیمی ، گرافت برای تقویت ساختار و ایجاد فرم پایدار ضروری است. جراح بر اساس نیاز های زیبایی شناسی و عملکردی هر بیمار ، تشخیص می دهد که آیا گرافت لازم است یا خیر بنابراین در این مورد به توصیه جراح توجه داشته باشید.
گرافت جراحی بینی از چه قسمت هایی تهیه می شود ؟
برای تقویت ساختار بینی ، استفاده از گرافت از بخش های مختلفی به شرح زیر صورت می گیرد :
1. غضروف تیغه بینی (سپتوم)
رایج ترین منبع گرافت عمل بینی ، غضروف تیغه میانی بینی است. این غضروف به دلیل نزدیکی به محل جراحی ، بافت مناسب و سازگاری بالا با بدن ، انتخاب اول جراحان است. غضروف سپتوم معمولاً در جراحی های اولیه بینی (عمل اول) به‌کار می رود و برای ساختار هایی مانند گرافت های تقویتی ، گرافت های نوک بینی و اصلاح انحراف کاربرد دارد. استفاده از این منبع کمترین عوارض را داشته و معمولاً نیازی به ایجاد برش در ناحیه‌ای خارج از بینی نیست.
2. غضروف گوش
در صورتی که غضروف تیغه بینی به اندازه کافی وجود نداشته باشد یا قبلاً برداشته شده باشد ، غضروف گوش (معمولاً از پشت لاله گوش) به عنوان منبع گرافت استفاده می شود. این نوع غضروف انعطاف پذیر تر از غضروف سپتوم است و برای فرم دهی به نوک بینی یا پر کردن فرورفتگی ها بسیار مناسب است. برداشتن این گرافت آسیبی به شکل ظاهری گوش وارد نمی‌کند و اسکار آن نیز اغلب پشت گوش پنهان می ماند.
3. غضروف دنده
در جراحی های ترمیمی پیشرفته یا مواردی که به حجم زیادی از غضروف نیاز است ، از غضروف دنده استفاده می شود. این نوع گرافت استحکام بالایی دارد و برای بازسازی کامل اسکلت بینی یا تقویت های ساختاری شدید کاربرد دارد. با وجود اینکه برداشتن غضروف دنده نیازمند برش در ناحیه قفسه سینه است و ممکن است با درد یا اسکار همراه باشد ، اما در برخی موارد پیچیده تنها گزینه مناسب محسوب می شود.
آیا گرافت عمل بینی می تواند عوارض داشته باشد ؟
گرافت جراحی بینی می تواند در برخی موارد با عوارض همراه باشد ، هر چند این عوارض نادر و اغلب قابل کنترل هستند. یکی از شایع ترین عوارض ، جذب یا تغییر شکل گرافت در طول زمان است، به خصوص اگر از مواد مصنوعی یا غضروف های غیر هم جنس با بافت بینی استفاده شده باشد.
در برخی بیماران ، گرافت ممکن است به درستی در جای خود نماند و جابه جا شود ، که می تواند باعث ناهماهنگی در ظاهر بینی یا ایجاد برجستگی های غیر طبیعی شود. همچنین اگر گرافت به درستی تثبیت نشود ، ممکن است در عملکرد بینی اختلال ایجاد کند.
از دیگر عوارض احتمالی استفاده از گرافت عمل بینی می توان به عفونت محل گرافت ، واکنش بدن به بافت پیوندی و بروز زخم یا اسکار در محل برداشت گرافت (مانند گوش یا دنده) اشاره کرد. در موارد نادر ، بدن ممکن است گرافت را نپذیرد یا بافت پیوندی نکروز شود. برای کاهش این خطرات ، جراحان ترجیح می دهند از غضروف های خود بیمار استفاده کنند و تکنیک های جراحی دقیق و استریل را رعایت نمایند. انتخاب جراح با تجربه و مراقبت های پس از عمل نقش مهمی در پیشگیری از این عوارض دارد.
